Leven met de natuur

Het begint alweer warmer te worden nu de maand september eraan komt. De afgelopen dagen zinderde de hitte op het eiland en liet mens en dier pas op de plaats maken. Maar vandaag is het plotseling koel. Het regende vannacht flink en er waait momenteel een koele wind door de tuin. Het maakt me actief, helder en fris in mijn hoofd. Een mooi moment voor een nieuwe blog.

Het dagelijks leven hier op Bonaire, betekent leven met de natuur. Er hangt hier nog natuurlijke energie en er zijn nog mensen die weten hoe met de natuur te leven. Voor mensen die sensitief zijn en voelen wat de natuur vertelt, is er elke dag een verhaal.

Vandaag bracht het mij de herinnering aan de staalslakken van Tata Steel die de gemoederen in Nederland nog steeds bezighouden. Het deed me denken aan het advies van Alma Mathijssen in het pamflet voor een Heksenmonument. Ik citeer: “peuter met je wijsvinger net zo lang tot je een stukje asfalt omhoog krijgt gewipt, en trek dan zo hard je kunt. Onder het dode oppervlak krioelen pissebedden, regenwormen en ander heerlijk gebroed. Het stinkt misschien, omdat de aarde zo lang was afgesloten van zuurstof en zon, daardoor is er vanalles gaan rotten, dat geeft niet. De grond herinnert zich wat zij moet doen. In tegenstelling tot de mens weet de natuur altijd meteen wat er moet gebeuren zodra ze kans krijgt te leven. Jij weet het ook, je moet het je alleen herinneren”.

Een jaar geleden maakte ik het kunstwerk ‘de aarde dat ben ik’. Een periode vol mooie herinneringen, contemplatie en natuur. Je kan het werk hier bekijken. Het Watersnoodmuseum verscheept binnenkort het gemaakte werk naar Bonaire. Ik kijk uit naar het moment waarop ik het werk weer kan uitpakken op Bonaire en hier kan exposeren en we nog meer mooie herinneringen kunnen maken.